مطالعات نشان می دهد که یکی از روشهای جلوگیری از بارداری ممانعت از لانه گزینی می باشد. لذا در این تحقیق تاثیر مایع فولیکولی انسان بر لانه گزینی در موش مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل موید آن است که احتمالا مایع فولیکولی حاوی آنزیمهایی می باشد که قادر است در صورت هم کشتی با بافت رحم، اپی تلیوم آن را تخریب نماید و این تاثیر توسط حرارت دادن یا اضافه نمودن EDTA به مایع فولیکولی از بین می رود. شستشوی رحم توسط مایع فولیکولی تازه و فیلترشده در روزهای سوم، چهارم، پنجم و ششم بعد از جفت گیری از لانه گزینی جلوگیری می کند. در صورتی که در روز هفتم بعد از جفت گیری این مایع بر لانه گزینی و بارداری تاثیر منفی ندارد. در گروه کنترل شستشوی رحم توسط محیط کشت Ham’s-F10 هیچ گونه اثری بر باروری نداشت.همچنین اضافه نمودن EDTA به مایع فولیکولی تاثیر آن را در محیطin vivo  از بین می برد و احتمالا ماده موثر در مایع فولیکولی یک آنزیم متالوپروتئیناز است که با حرارت و اضافه نمودن EDTA غیرفعال می شود. از آنجایی که مایع فولیکولی بر قدرت باروری در سیکلهای بعدی بی تأثیر است بنابراین می توان مایع فولیکولی یا ماده موثر بر آن را به عنوان یک ماده جهت جلوگیری از باروریهای ناخواسته پیشنهاد نمود.

سابقه و هدف: طی فرآیند و مراحل اجرای روش های مختلف کمک به باروری، جنین ها طی دوره های زمانی متوالی، در معرض نور آزمایشگاه و نیز نور میکروسکوپ قرار می گیرند. هدف از انجام این تحقیق، مطالعه تاثیر نوربا شدتی تقریبا برابر با نور میکروسکوپ بر تکوین جنین های مرحله قبل از لانه گزینی در شرایط آزمایشگاه می باشد.مواد و روش ها: جنین های 2 سلولی موش هایNMRI ،48  ساعت بعد از تزریق HCG از بدن حیوانات حامله خارج شد. پس از شستشو و جمع آوری در قطرات محیط کشت جنین ها بطور تصادفی به سه گروه تجربی و یک گروه شاهد قرار گرفتند. در گروه های تجربی، 215 (گروه B)، 222 (گروهC ) و 229 (گروهC ) جنین 2 سلولی به ترتیب 5، 15 و 30 دقیقه در شرایط دمایی 37 درجه سانتیگراد، در معرض نور فلورسانس با شدت 800 لوکس قرار گرفته و سپس برای کشت نهایی به انکوباتور CO2 انتقال می یافتند. جنین های گروه شاهد، 215 جنین (گروهA ) به همراه 3 گروه دیگر، به مدت 30 دقیقه روی هات پلیت با دمای 37 درجه سانتیگراد قرار داشتند ولی، ظرف کشت مربوطه با پوششی از ورقه آلومینیوم پوشیده شده بود تا نوری به آن نتابد. میانگین نسبت جنین هایی که به مرحله بلاستوسیست رسیدند، همچنین، میزان دژنراسیون جنین ها، پس از 72 و 96 ساعت کشت شاخص های کمی مورد بررسی جهت تعیین تاثیر نور بودند.یافته ها: نتایج نشان می دهد که درصد تکوین جنین ها به مرحله بلاستوسیست، در گروه هایی که در معرض نور قرار گرفته بودند به ترتیب، 61.6، 52.5 و 65.1 درصد و در گروه کنترل 61 درصد بود. بهر حال اختلاف معنی داری آماری بین دو گروه آزمایش و کنترل وجود نداشت. همچنین، درصد جنین های دژنره شده در گروه های در معرض نور قرار گرفته با گروه کنترل اختلاف معنی داری نشان نداد.استنتاج: نور فلورسانس سفید با شدت 800 لوکس برای مدت زمان کمتر از 30 دقیقه، اثر قابل توجهی بر تکوین جنین های موش نداشته است.

مقدمه و هدف: مطالعات اخیر نشان داده است که جنین های پستانداران در مرحله پیش از لانه گزینی در معرض مخلوطی از فاکتورهای رشدی قرار دارند که به وسیله سلول های فولیکول، سلول های پوششی لوله رحم و رحم ترشح می شوند. گیرنده های مربوط به فاکتورهای فوق در سطح جنین نیز به اثبات رسیده است. کشت آزمایشگاهی جنین های انسان و حیوانات مختلف در محیط های کشت فاقد فاکتورهای رشد باعث ایجاد مشکلات زیادی در تکامل جنین هم در کوتاه مدت و هم بلند مدت می شود. یکی از فاکتورهای فوق، فاکتور مهار کننده لوسمیایی می باشد. هدف از انجام این تحقیق تعیین اثرات فاکتور فوق بر میزان تکامل جنین موش در مرحله پیش لانه گزینی جنین در شرایط آزمایشگاه بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی موش های ماده از نژاد ان ماری 8ـ6 هفته، به ترتیب با تزریق 10 واحد هورمونPMSG  و 48 ساعت بعد تزریق 10 واحد هورمون گنادوتروپین جفتی انسان به صورت داخل صفاقی جهت تحریک تخمک گذاری آماده شدند. سپس 48 ساعت پس از جفت گیری با موش های نر، جنین های دو سلولی آنها جمع آوری شده و در دو گروه کنترل و تیماری به مدت 72 ساعت در داخل انکوباتور کشت داده شدند. محیط کشت گروه کنترل محیطHTF  و گروه تیماری محیط HTF به اضافه 1000 واحد در میلی لیتر فاکتور مهار کننده لوسمیایی بود. در طی زمان کشت جنین ها از نظر تکاملی در زیر میکروسکوپ معکوس ارزیابی شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی دانشجویی تحلیل گردید.یافته ها: میزان مورولاها و بلاستوسیست های به دست آمده در گروه تیماری در مقایسه با گروه کنترل بیشتر بود، هر چند که این افزایش از نظر آماری معنی داری نبود. لیکن درصد بلاستوسیست های خارج شده از لایه شفاف در گروه تیماری به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود.نتیجه گیری: فاکتور مهار کننده لوسمیایی تاثیر چندانی بر تکامل جنین در مراحل اولیه تکامل تا قبل از مورولا ندارد، اما اثرات مثبتی بر سرعت تبدیل مورولا به بلاستوسیست و خروج بلاستوسیست ها از زونا دارد.

امروزه این مطلب بخوبی پذیرفته شده است که هیپرگلیسمی مادری موجب تاخیر مراحل اولیه رشد و تکامل جنین و ایجاد سقط های خود به خودی (Spontaneaus Miscarriage) و تولد نوزادانی با ناهنجاری های مختلف مادرزادی می گردد. بر اساس مطالعات مختلف برخی از مشکلات فوق در مراحل ابتدایی تکامل جنین بویژه در مرحله پیش لانه گزینی ایجاد می شوند و به نظر می رسد که افزایش سطح گلوکز خون بعنوان یک عامل تراتوژن بالقوه می تواند نقش مهمی در این مورد به عهده داشته باشد. یکی از مواردی که احتمال می رود در ایجاد ناهنجاریهای ناشی از اثرات گلوکز نقش داشته باشد، اختلال در سیستم نیتریک اکساید (NO) در شرایط هیپرگلیسمی می باشد. برخی شواهد حاکی از آن است که در شرایط هیپرگلسمیک ابتدا برداشت L-arginine توسط جنین از محیط را افزایش داده و این امر متعاقبا منجر به کاهش L-arginine در دسترس شده و از آنجا که L-arginine سوبسترای لازم برای تولید NO می باشد لذا کاهش آن منجر به کاهش تولید NO می گردد. در این مطالعه جهت بررسی موضوع فوق جنین های 2 سلولی موش در محیطهای کشت حاوی 30 mM گلوکز و غلظت های مختلف (20،10،5 mM) L-arginine کشت داده شدند و میزان رشد و تکامل آنها به طور روزانه ارزیابی گردید و در پایان نیز جنینها با استفاده از رنگ Hochest-33254 رنگ آمیزی و تعداد بلاستومرها با میکروسکوپ فلورسانس شمارش شد. مقایسه کشت جنین ها در محیطهای کشتHTF  با غلظت های مختلف گلوکز و  L-arginine نشان داد که افزایش غلظت گلوکز تا 30 mM کاملا بر روی تکامل جنین اثر گذاشته و موجب تاخیر در رشد و تکامل جنینها و کاهش تعداد بلاستومر آنها می گردد، اما افزودن L-arginine به میزان mM 10-5 بطور معنی داری باعث بهبود وضعیت فوق می گردد و از طرف دیگر مشاهده شد که افزودنL-NAME ، یک آنتاگونیست L-arginine شدیدا رشد و تکامل جنین ها را مهار می نماید. بنظر می رسد که کاهش تولید NO در دیابت می تواند ناشی از کاهش L-arginine دردسترس جنین باشد زیرا افزایش غلظت L-arginine در محیط های دارای گلوکز بالا تا 10 mM باعث بهبود نسبی عوارض ناشی از غلظت بالای گلوکز گردید. باتوجه به نتایج حاصل از این مطالعه بنظر می رسد که استفاده از L-arginine و یا مواردی که باعث آزاد سازی NO در محیط می گردند می توانند نقش مهمی در جلوگیری از برخی عوارض هیپرگلیسمی بر روی جنین داشته باشند.

مقدمه: نوزادان مادران دیابتی در مقایسه با نوزادان مادران سالم نقص های مادرزادی، سقط های جنینی و تاخیر رشد داخل رحمی را به طور معنی داری بالاتر نشان می دهند. بیشتر تحقیقات در گذشته در مرحله ارگانوژنز صورت گرفته است. در تحقیق حاضر عوارض سو ناشی از افزایش قند خون و یا اختلالات متابولیکی دیابت در مرحله قبل از لانه گزینی بر روی جنین ها بررسی شد.مواد و روشها: در این مطالعه موش های صحرایی ماده به دو گروه مساوی آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمایش داروی استروپتوزوسین به میزان 30gr/kg به صورت داخل صفاقی به مدت سه روز متوالی تزریق و وضعیت دیابتی ایجاد شد. حیوانات هر دو گروه با موش های نر هم نژاد هم قفس شدند. در صورت مشاهده پلاک واژینال، صبح روز بعد به عنوان روز اول حاملگی در نظر گرفته شد. موش های باردار در روز دوم، سوم و چهارم بارداری به روش قطع نخاعی کشته شدند و با محیط کشتM2 فلاشینگ لوله و شاخ رحم انجام شد. جنین ها به قطرات 25μl محیط M 16 منتقل شدند و سرعت تقسیمات کلیواژی و تعداد جنین ها با استفاده از آزمون Anova و کیفیت بلاستومر های جنین با آزمون Chi-squre بررسی شد.یافته ها: تعداد تقسیمات کلیواژی در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کا هش یافت. به طوری که در روز دوم فقط 63 % جنین های دیابتی در مقایسه با 94.8 % جنین های گروه کنترل به مرحله 2 سلولی رسیدند. در روز سوم 38.1% جنین های گروه دیابتی در مقایسه با 78.2% گروه کنترل به مرحله مورولایی رسیدند. تعداد جنین ها با کیفیت مطلوب در گروه دیابتی بطور معنی داری (P<0.001) کاهش یافت؛ به طوری که در صد فراوانی کیفیت مطلوب (A) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، در روز دوم (74.43% به 95.5%)، سوم (47.5% به 94.1%) و چهارم (8.5% 88.9 %) کاهش داشته است.نتیجه گیری، به طور کلی دیابت موش های حامله سبب افزایش معنی داری در کیفیت نامطلوب جنین ها به صورت افزایش تخریب سلولی و کاهش تعداد جنین ها در مقایسه با جنین های گروه کنترل بسته به منظور در روز دوم، سوم و چهارم در مراحل قبل از لانه گزینی شده است.

هدف: بررسی خواص انجمادپذیری مراحل مختلف تکوینی جنینهای موش به روش انجماد کند.مواد و روشها: جنینهای 1، 2، 4 و 8 سلولی موش پس از تحریک تخمک گذاری با گنادوتروپین ها، از لوله رحم خارج شده و در حضور پروپاندیول و ساکارز به روش کند، منجمد و به سرعت ذوب شدند. جنینها پس از ذوب در محیط +EBSS 10 درصد BSA روز کشت داده شدند و نتیجه تکوین آنها با گروه شاهد و خودشان مقایسه شد.یافته ها: جنینهای یک سلولی بهتر از سایر جنینها شرایط انجماد و ذوب را تحمل کردند و زنده ماندند؛ 91 درصد در برابر 80 درصد، 82 درصد و 85 درصد (به ترتیب در مورد جنینهای دو، چهار و هشت سلولی). تکوین جنینهای منجمد و ذوب شده چهار و هشت سلولی به مرحله بلاستوسیست ثانویه بیشتر بود. از نظر آماری نیز جنینهای چهار سلولی منجمد و ذوب شده نسبت به جنینهای دو و هشت سلولی با درصد بالاتری به مرحله خروج از قشر شفاف رسیدند (P<0.05).نتیجه گیری: جنینها در مراحل مختلف قادرند در حضور پروپاندیول و ساکارز با روش کند، منجمد شوند ولی میزان تکوین این جنینها یکسان نبوده و به مرحله آن، وابسته است.

اگر چه میزان مرگ و میر نوزادان مادر دیابتی با انسولین درمانی و کنترل دقیق متابولیسم مادر کاهش یافته، اما هنوز هم ناهنجاری های مادرزادی و سقطهای خود به خودی در نوزادان مادران دیابتی به طور معنادار بیشتر از مادران سالم است. براساس نتایج حاصل از تحقیقات قبلی به نظر می رسد که افزایش سطح گلوکز خون در دیابت کنترل نشده و با آثار سمی بیماری فوق بر روی جنین ارتباط مستقیم دارد. در این تحقیق اثر گلوکز بر روی تکامل جنین موش در مرحله قبل از لانه گزینی با کشت جنینهای 2 سلولی موش در محیط HTF با غلظتهای مختلف گلوکز (2.78، 17، 30، 40 و 50 میلی مول) مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور دو آزمایش مختلف انجام شد : در آزمایش اول، جنین های 2 سلولی به مدت 48 ساعت کشت داده شدند و در انتهای دوره کشت با استفاده از رنگ آمیزی دوگانه و تکنیک تانل (TUNEL) از نظر سلولهای نکروتیک و آپوپتوتیک موردارزیابی قرار گرفتند. در آزمایش دوم، جنینها به مدت 96 ساعت کشت داده شدند و اثر غلظت های مختلف گلوکز بر تکامل جنین ها با استفاده از یک میکروسکوپ اینورت مورد ارزیابی قرار گرفت و در انتهای دوره کشت، بلاستوسیستها از نظر تعداد کل سلولها و تعداد سلولهای نکروتیک با استفاده از رنگ آمیزی دوگانه با دو رنگ 33324 Hochest و Propidium Iodide مورد ارزیابی قرار گرفتند و به علاوه تعداد سلولهای آپوپتوتیک نیز با استفاده از تکنیک تانل بررسی شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که افزایش غلظت گلوکز تا 40 میلی مول موجب تاخیر در رشد و تکامل جنین ها شده، میزان مورولای متراکم، بلاستوسیست و خروج از زونا را بطور معنا دار کاهش می دهد و همچنین باعث کاهش معنادار تعدادبلاستومرها و افزایش آپوپتوزیس در آنها میگردد. در حالیکه 50 ملی مول گلوکز باعث توقف کامل تکامل جنینها در مرحله 8 سلولی شده، موجب نکروز در سلولاهای آن میگردد.

مقدمه: انجماد شیشه­ ای، یکی از مباحث مهم در زمینه تکنیک­ های کمک باروری (ART) به شمار می­رود. اینتگرین­ ها، عواملی مهم در زمینه لانه گزینی هستند. با توجه به اهمیت انجماد جنین، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات انجماد شیشه­ ای بر میزان بیان اینتگرین­ های να و 3β در فرآیند لانه گزینی موش سوری انجام شد. روش کار: در این مطالعه برای دست یابی به 50 عدد بلاستوسیست از شاخ رحم موش­ های ماده 8-6 هفته، موش­ ها بعد از تحریک تخمک هایشان، یک شب در کنار موش نر 12-8 هفته از همان نژاد قرار گرفتند. صبح روز بعد، پلاک واژن مثبت­ ها جدا شدند. 98 ساعت بعد از تزریق HCG، جنین­ های به دست آمده به کمک روش flushing، به دو گروه انجمادی (30) و کنترل (20) تقسیم شدند. بلاستوسیست­ های انجمادی پس از دو مرحله آب گیری و انجماد به وسیله کرایوتاپ، تحت تأثیر محلول انجمادی فریز شدند. پس از مراحل ذوب و رقیق سازی، میزان بیان ژن اینتگرین­ های αν و 3β با روش RT-PCR تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 24) و آزمون تی جفتی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد که میزان بیان ژن اینتگرین های αν و 3β پس از انجماد و ذوب در مقایسه با ژن رفرنس ACTB با گروه کنترل تفاوت معنی داری داشت (01/0>p). نتیجه ­گیری: این مطالعه نشان داد که انجماد شیشه ­ای به وسیله کرایوتاپ با کاهش میزان بیان اینتگرین های αν و 3β، باعث آسیب به لانه گزینی جنین می ­شود.

تحقیقاتی که پیرامون تکامل موجودات انجام شده است، باعث پیشرفتهایی در علم جنین شناسی گردیده که آن نیز منتج به حل پاره ای از معضلات در فرآیند رشد و تکامل این موجودات گشته است. با این وجود اکثر تحقیقات مذکور بر روی جنین های اولیه و آن هم در محیط خارج از رحم (In Vitro) و یا جنین های تکامل یافته بوده است. در این تحقیق سعی کردیم جنبه هایی که در مطالعات قبلی مورد بررسی قرار نگرفته را شناسایی و با تهیه فتومیکروگراف از چگونگی مراحل مختلف رشد اولیه جنینی، به ارتباط بین جنین و بافت مادری، واکنش مرفولوژیک بین آنها، مقایسه تکامل خارج و داخل رحم و... پی ببریم.

سابقه و هدف: هدف از انجام این تحقیق ارزیابی تاثیر تحریک تخمک گذاری با گنادوتروپین ها بر میزان لانه گزینی و رشد جنین پس از انتقال بلاستوسیست ها به رحم موش و مقایسه میزان پذیرندگی آندومتر پس از منتقل کردن تعداد متفاوتی بلاستوسیست به هر کدام از شاخ های رحم موش سوری میباشد.مواد و روش ها: موشهای ماده NMRI با سن 3-2 ماه به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. در هر گروه نیز موش ها به دو گروه دهنده و گیرنده تقسیم بندی شدند. موش های دهنده هر دو گروه و موش های گیرنده گروه تجربی با PMSG/hCG تحریک تخمک گذاری شدند. بلاستوسیست های به دست آمده به صورت 5 و 10 عدد به طور جداگانه به ترتیب به شاخ های چپ و راست رحم موش های گیرنده حاملگی کاذب تحریک تخمک گذاری شده (گروه تجربی) و تحریک تخمک گذاری نشده (گروه کنترل) منتقل شدند. موش های گیرنده هر دو گروه در روز 14 حاملگی کشته شده و از نظر میزان لانه گزینی و رشد و وزن جنین ها مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: تغییر معنی داری در میزان جنین های رشد یافته در موش های تحریک تخمک گذاری شده (1/6 درصد) در مقایسه با موش های گروه کنترل (3/7 درصد) مشاهده نشد. میزان جنین های رشد یافته در شاخ چپ رحم (13 درصد در گروه کنترل و 4/11 درصد در گروه تجربی) به طور معنی داری بیشتر از شاخ راست (5/4 درصد در گروه کنترل و 5/3 درصد در گروه تجربی) بود (05/(P<0 تعداد جنین های رشد نیافته در گروه تجربی (4/10 درصد) نسبت به گروه کنترل (3/12 درصد) و تعداد جنین های رشد نیافته در شاخ راست (14 درصد در گروه کنترل و 4/11 درصد در گروه تجربی) نسبت به شاخ چپ (9 درصد در گروه کنترل و 5/8 درصد در گروه تجربی) تغییر معنی داری نداشت. هم چنین تغییر معنی داری در میانگین وزن جنین های به دست آمده در گروه تجربی و کنترل دیده نشد.استنتاج: احتمالا تحریک تخمک گذاری نمی تواند باعث کاهش میزان لانه گزینی و رشد جنین شود. همچنین در صورت انتقال تعداد زیادی جنین به شاخ رحم، پذیرندگی آندومتر کم شده، میزان لانه گزینی کاهش می یابد.